สะท้านทรวง ตอนซ่าน (ชนิตร์นันท์)

เสียงของนังอิ่มที่คร่ำครวญราวคนจะขาดใจกับภาพความแข็งแกร่งของบุญทิ้งที่สอดกระหน่ำเข้าใส่บั้นท้ายของนังอิ่มอย่างไม่ลดละทำให้แม่แพงฟุ้งซ่านเสียจนต้องผุดลุกผุดนั่งอยู่ตลอดเวลา

ความเย็นกายเย็นใจในช่วงเช้าตรู่หดหายไปไม่หลงเหลือ ด้วยสิ่งที่กำลังเป็นอยู่ในขณะนี้มีเพียงความร้อนรุ่มที่ไม่รู้ว่าจะดับลงได้อย่างไรกัน เพราะยิ่งคิดก็ยิ่งได้คำตอบกับตนเองว่า สิ่งที่ถวิลหาอยู่ ณ เวลานี้ก็คือ ต้องการความแข็งแกร่งของใครบางคนมากระทำให้สมกับความอยาก แต่ใครกันล่ะที่จะพึ่งพาได้ ในเมื่อคุณพระก็ไม่อยู่เรือน นับจากนี้ไปจนถึงวันเพ็ญหน้ากว่าที่คุณพระจะคืนเรือน เธอจะทนทรมานได้อย่างไรกันเล่า

แม่แพงร้อนรุ่มกลัดกลุ้มหัวใจจนต้องเดินไปเดินมาอยู่ภายในห้องนอนของตนเอง ก่อนจะไปหยุดอยู่ที่ริมหน้าต่าง ดวงตากลมโตแต่มีแววร้อนรนอย่างที่สุดทอดมองไปจนสุดสายตา และจำเพาะว่าที่สิ้นสุดนั้นกลับกลายเป็นเกาะกลางน้ำ ความร้อนรุ่มที่อยากจะดับลงให้ได้ก็กลับปะทุขึ้นมาอีกครั้ง และเมื่อผินหน้าหนีไปอีกทาง สิ่งที่มองเห็นนั้นก็กลับเป็นเรือนใหญ่ สถานที่ที่ร่างอ่อนระโหยของคุณนายพิศนอนหลับใหลโดยไร้ผ้าผ่อนปิดกาย

ไม่ว่าจะหันหนีไปทางใด หรือให้นั่งครุ่นคิดอยู่ในห้องหับนี้ แม่แพงก็ไม่อาจหลีกหนีความกระสันอยากที่ร่างกายกำลังเรียกร้องอยู่ในขณะนี้ได้ และฝ่ามือที่พยายามกอบกุมซึ่งกันและกันไว้ก็พานจะเคลื่อนมากระชับที่เต้าอวบอิ่มของตนเองอยู่ร่ำไป  สุดท้ายแล้วแม่แพงก็ไม่อาจต้านทานความปรารถนาในการสุขสมไว้ได้ เมื่อความเสียดเสียวจากหน้าอกถูกบีบเคล้นกระจายไปทั่วทั้งร่างกายอย่างรวดเร็ว

ร่างอวบอิ่มแห่งวัยสาวจึงทอดร่างลงนอนบนเตียง ปลดปล่อยความต้องการให้โลดแล่นตามแต่นิ้วมือของตนเองจะนำพาไป แม้จะไม่ถึงอกถึงใจเท่ากับความแข็งแกร่งที่เคยสอดแทรกเข้ามา ทว่ามันก็ช่วยดับความกระสันอยากไปได้มาก ขอเพียงผ่อนเบาความทรมานเหล่านี้ได้ก็เพียงพอแล้ว แต่จะเป็นเช่นนั้นได้จริงหรือไม่ เมื่อในแววตาของแม่แพงกลับมองเห็นแต่เพียงเรือนร่างแข็งแกร่งที่กระหน่ำใส่บั้นท้ายรัวเร็วของตนเองไม่ลดละ